Στα όπλα - στην προσευχή

"Και ο Πέτρος και ο Ιωάννης ανέβαιναν μαζί στο ιερό, κατά την ενάτη ώρα της προσευχής. Και ένας άνδρας που ήταν χωλός από την κοιλιά της μητέρας του (Πράξεις κεφ 3 εδ 1-2α)"

Ο Πέτρος και ο Ιωάννης, ήρωες πραγματικοί, περπάτησαν μαζί Του, Του μίλησαν, Τον άγγιξαν. Αυτά τα τρισίμιση χρόνια δεν ήταν αρκετά; Το ότι Τον είδαν στον Σταυρό; Το ότι Τον είδαν αναστημένο και την ημέρα της ανάληψής Του; Η πεντηκοστή; Αυτές οι εμπειρίες δεν τους θωράκιζαν, δεν τους έκανα κάτι παραπάνω από τους νέους πιστούς; Τί ανάγκη είχαν να πάνε στο ιερό για προσευχή όπως όλοι οι άλλοι;

Όλες οι εμπειρίες που είχουμε σαν στρατιώτες Του είναι σαν βράχοι που μπορούμε να στηριχθούμε πάνω τους μέσα στην μάχη. Μας δίνουν δύναμη, βοηθάνε την πίστη μας, μας δίνουν όραμα. Αλλά δεν παύουν να βρήσκονται στο παρελθόν.

Ο σωστός στρατιώτης είναι πάντα έτοιμος, δυνατός, μαχητής. Αυτό που μετράει πάνω από όλα δεν είναι οι ιστορίες για ένδοξες μάχες που μπορεί να διηγηθεί, αλλά το που βρήσκεται τώρα. Είναι ακόμα στην μάχη; Είναι στην πρώτη γραμμή; Είναι δυνατός, τώρα;

Πώς μπορώ να είμαι ετοιμοπόλεμος αν δεν έχω επικοινωνίσει με τον Στρατηγός; Αν δεν ξέρω το σχέδιο της μάχης, τώρα; Πώς μπορώ να τον αντικρίσω αν δεν του έχω μιλήσει για μήνες; Πώς μπορώ να δω τον στόχο;

Στρατηγέ μου συγχώρεσέ με που αφέθηκα να πέσω πίσω στις γραμμές του στρατού Σου. Συγχώρεσέ με που άφησα το πόστο μου. Δώσε μου δείψα για μάχη, όραμα για νίκη. Θα είμαι και εγώ εκεί όταν περνάς ανάμεσα στους στρατιώτες Σου για να τους εμψυχώσεις, θα είμαι εκεί την ώρα της προσευχής για να σου μιλήσω και για να Σε ακούσω.